"Dúas mulleres falaban entre elas xusto detrás do
boneco de neve xigante que ocupa un lugar destacado na Alameda de Vigo.
Acababan de prender as luces e do outro lado do boneco acumulábanse
masas humanas na procura do selfie perfecto no
que aparecesen eles e a meirande parte posible da figura.
Persoalmente, o
boneco de neve xigantesco paréceme que ten un aquel un tanto
inquietante, pero a aquelas dúas mulleres claramente lles entusiasmara.
Elas estaban ben orgullosas de que, por fin!, algo desprazase ese
monopolio informativo santiago-coruñés que detectaran e puxese a Vigo a
abrir os titulares.
Como unha morea de xente (non sei canta, porque son
moi mala coas estimacións e porque a prensa local non publicou
estatísticas, pero diría que millares), o sábado pola tarde eu estaba
nas rúas de Vigo, no momento previo, no momento culminante e no momento
posterior do que ía ser o momento destacado do “Nadal top” de Galicia* —ou do mundo mundial— deste ano. E despois de meses de hype
(os operarios comezaron cando aínda levabamos sandalias a preparar a
cidade para a apoteose luminosa) o comezo do Nadal en Vigo non
defraudou: foi tan over-the-top (a expresión inglesa é a mellor maneira de definir o que pasou) como esperaba.
“Pobre Abel”. Na recta final para a inauguración, que
xa fora retrasada ás nove da noite por culpa da previsión do tempo, a
miña irmá e máis eu estabamos refuxiadas nun portal, esperando a que
deixase de caer o diluvio universal. Chovía tanto que parecía imposible
que alguén fose a saír á rúa para ver o prendido das luces ou mesmo que
as luces resistisen o impacto de toda aquela auga.
No medio das rúas
centrais, a policía xa cortara o tráfico e as pantallas —rollo partido
dalgún campionato de fútbol popular— estaban xa preparadas para que todo
o mundo puidese ver o que acontecía. Pero, a pesar de todo iso, só
había o baleiro. Xente refuxiada en portais e entradas de garaxe e nin
unha alma polo medio da estrada aquel día aberta a peóns.
Mentres
esperabamos que deixase de chover non podíamos deixar de imaxinar a Abel Caballero, alcalde de Vigo e showman, chorando na súa casa ante as maldades do destino.
Inocentes que somos. Uns cantos minutos despois
chovía moitísimo menos. Un pouco despois, no escaso intervalo entre
entrar e saír dunha tenda, Príncipe encheuse de xente en peregrinación
cara a Porta do Sol, como nunha especie de milagre ou como nun truco de
maxia. E cando chegou a hora, Caballero estaba incombustible (aínda que
non temos moi claro onde, porque non estaba na nosa liña de visión e era
bastante difícil ubicalo).
Ás nove, a multitude era xa abrumadora
(a pesar da chuvia), o alcalde estaba xa preparado para o seu momento e
a xente estaba xa entregada. Porque si, detrás de nós, un home lle dixo
aos seus acompañantes que o alcalde estaba “zumbado” pero foi unha
minoría. Cando Abel entrou en escena foi case como se aparecese unha
estrela de rock (ou como algúns imaxinan que será a entrada de Kim
Jong-un, a cada quen a súa imaxe mental): aplausos e vítores entusiastas
que para os de fóra son algo bastante delirante. Un neno ao noso carón
berrou: “Abel, querémoste!”.
E despois, durante e mediante, Abel falaba. Non
logramos entender moi ben que dicía porque o son non funcionaba moi ben,
pero as palabras soltas foron suficientes. Dixo que a cidade era como a Quinta Avenida
(ou que directamente o era), que todo o mundo era benvido incluídos os
das aforas (como lle dixen á miña irmá, mentres non lle pidan a Vigo
Pass…) e que había moitas, moitas luces. 350 rúas e novos millóns de
luces, dixo o alcalde, que tamén afirmou que Vigo era a cidade da felicidade.
E logo, na apoteose da apoteose, un estoupido de
fogos de artificio e unha conta atrás para prender a árbore de 30 e
tantos metros (na que poñen agora de cando en cando unha mensaxe de
feliz Nadal acompañado por un ‘Concello de Vigo’ para que teñas claro de
onde vén todo isto). Sei que o alcalde falou en inglés porque foi viral, pero eu simplemente pensei que non estaba entendendo nada do que dicía.
E si, quedamos ao espectáculo musical de luces e son coa panxoliña de John Lennon (e coa banda sonora de Piratas do Caribe, porque… por que non?) e logo saímos de alí un tanto en estado de shock. “É o máis extremo que fixen na miña vida”,
escribín nun grupo de Whatsapp mentres deixaba a Porta do Sol para me
aventurar no medio da xigantesca masa humana que ía descubrindo o resto
das luces.
*Pero Xinzo de Limia foi o primeiro Nadal de Galicia en prender as luces. Son a resistencia.
-Agora para a cara B das luces de Nadal, recomendamos esta análise " (Disque cool, 28/11/18)
No hay comentarios:
Publicar un comentario