“Urxente: búscase un novo discurso.
O curioso do asunto é que fronte a esta ofensiva do reseso nacionalismo gran-español, o que se abre é unha especie de baleiro, tanto de discurso público coma de acción gubernamental. O BNG, un tanto desconcertado, parece que decidiu abandonar (en boa hora) así a caduca análise en termos de conflito lingüístico coma o obxectivo dubidosamente utópico do monolingüismo social, pero aínda non foi quen a artellar unha nova mensaxe de defensa en positivo do noso idioma. Un discurso renovado que conxugue a vella apelación á identidade coa novidosa reivindicación da diversidade, e que en definitiva asuma que o castelán non pode ser visto na Galicia de hoxe como unha lingua estraña. Que resultaría absurdo pedirlle ao país que renunciase ao idioma do Estado, que é tamén lingua nosa, aínda que non sexa de noso. Pero o nacionalismo galego democrático non pode trocar o seu antigo radicalismo verbal -que sementaba temores e facía recuar á maioría- por un deleixo ante o idioma que ninguén entendería. (…)
A clase dirixente galega no seu conxunto ten que ser consciente (e tamén saberllo transmitir á cidadanía), de que unha boa política lingüística para Galicia, orientada a crear as condicións dun porvir digno e florecente para o galego nun clima de asenso maioritario, non esixe máis radicalismo. O que si debe ser é coherente e eficaz (non retórica), minimamente pensada (e por tanto ben asesorada: as carencias neste punto son tan xigantescas como inexplicables), convenientemente explicada á cidadanía, e posta en práctica con rigor, para o cal é imprescindible dotarse dunha serie de ferramentas operativas. Sinceramente, no noso país cada día botamos máis en falta algo diso.” (HENRIQUE MONTEAGUDO: As linguas en campaña. EL País, ed. Galicia, Galicia, 14/03/2008, p. 9)
No hay comentarios:
Publicar un comentario