É a Voz tan importante e decisiva? A resposta é moi simple: non

"(...) se hai algún consenso establecido en Galicia, ese é o que existe sobre La Voz de Galicia. Todos concordan na súa superior capacidade de influencia política. (...)

Todos parecen xulgar que, en Galicia, fora da Voz non hai salvación, e que sen ilustrar as súas páxinas en fotos de primeiro plano todo é erro ou divagación. Para a maior parte dos dirixentes políticos non hai outro who´s who que o que a Voz decide. 

Á hora da verdade, todos pasan pola sé do xornal de Arteixo a cumprir o que entenden é unha obriga de vasalaxe. Aí están as hemerotecas para dar fe. É cousa que enche de marabilla. (...)

A campaña que orquestrou contra o bipartito nos últimos días de campaña, en coordinación coas correspondentes axencias de comunicación do PP –Swap era o nome, segundo nos revelou Xosé Manuel Pereiro- foi lida por todos como sendo decisiva para a vitoria da dereita. Precisamente un dos principais erros estratéxicos que o tal goberno foi poñerse nas súas mans. 

Sábese que o día das eleccións Santiago Rey, xunto cun grupo reducido de persoas, algunhas da elite económica, outras comentaristas do medio, celebrou a derrota do bipartito como asunto propio abrindo unhas botellas. Iso non foi obstáculo para que os ofendidos buscasen ao día seguinte a Pax: era, de feito, a pax romana na que o vencedor impón as súas condicións draconianas. Veremos se no ciclo que se abre non se repite a historia..  

Agora ben, é a Voz tan importante e decisiva? A resposta é moi simple: non. Por dous motivos. O primeiro, a súa constante perda de lectores. É unha baixada no número de vendas e de difusión que ten raíces complexas. Dende logo, á Voz aféctalle a crise xeral da prensa escrita. 

Pero tamén xoga un papel o descrédito que leva aparellado unha intervención política tan explícita. Sexa coma for, segundo a OJD o xornal La Voz de Galicia perdeu un 11,9% das súas ventas na comparativa interanual entre abril de 2014 e o mesmo mes de 2015. Se a Voz vendía o ano pasado 36.677 exemplares a cifra redúcese agora a 32.325. En difusión baixa dos 77.470 exemplares aos 72.160. 

Se se fai unha comparativa coas cifras de hai unha década entenderase que o descenso foi espectacular: no ano 2000 as vendas achegábanse aos 83.000 números. Por outro lado, a elección de Xulio Ferreiro mostra ata que punto a posición da Voz foi irrelevante na Coruña, a cerna da súa hipotética influencia. Pero o mesmo se podería predicar en Vigo e tantos outros sitios.

Pero o segundo motivo é o máis importante. A proliferación de canles de comunicación e entretemento, sexa audiovisual –radios e televisións-, sexa na rede, coa aparición de novos medios dixitais, sexa a expansión das redes sociais fai que o papel relativo de cada medio en particular sexa cada vez máis cativo. 

Que os rapaces por debaixo dos 30 non len xornais e que acoden a informarse ás redes sociais é xa unha afirmación estereotipada. El Pais xa non é o medio de referencia que deixara apuntado Vidal Beneyto non só por este motivo, pero tamén por el. O mesmo pasa coa Voz en Galicia: forma parte da polifonía, pero non é capaz de que o seu ton se escoite cun acento tan decisivo... Agás nos aparellos políticos, adictos a ese cabalo. 

Para eles, sexan da cor que sexan, a Voz segue gozando do virtual monopolio do mapa mental, mesmo contra toda evidencia empírica medible. É un exemplo de adicción insuperable, un mono constante que os ten atados a unha experiencia masoquista, e, o que é peor, a unha visión do país no que certas elites son insubstituíbles.O mesmo lles pasou antes co tándem Méndez-Gayoso. Foi a Merkel quen os botou fóra, non eles. Eles foron moi mandadiños.

No entanto, hai un elemento que si é incontrovertible: en Galicia non hai –aínda non hai ou segue sen haber- un medio no que poda cristalizar e verse reflectida a opinión galeguista e progresista. Esa é a verdadeira debilidade mediática da oposición á prolongada hexemonía conservadora. 

Os dixitais actualmente existentes aínda carecen desa masa crítica que é necesaria para marcar a axenda e organizar un mapa mental que non sexa tributario do que a diario crean os medios de dereita –todos os escritos no país-. Parece que un novo ciclo político enceta no país -loubado sexa o Señor-: estará coxo se non resolve esta anomalía."                 (Antón Baamonde, Praza Pública, 09/06/2015)