Fernando Argibay, xefe de máquinas do Senefand 1, afundido fronte as costas do Senegal. EP
"Tras un afundimento "en 5 minutos", quedou con dous mariñeiros sobre a quilla e animounos a nadar "como fora", pero só el chegou á balsa. A última bengala que lanzaron foi a que lles salvou a vida.
Á súa chegada desde Senegal a Galicia, o mariñeiro moañés agradeceu o
apoio recibido por parte da armadora viguesa, Profand, as autoridades e
as empresas que "deixaron os seus barcos" para buscalos despois do
afundimento do Senefand 1, sucedido o pasado 8 de febreiro, á vez que pediu "intimidade" para el e para a súa familia.
Visiblemente emocionado, lembrou aos seus compañeiros aínda
desaparecidos, especialmente ao patrón do buque, o galego Vicente Pazos,
"unha das perdas que lamentamos", dixo.
O xefe de máquinas viu por última vez ao outro galego embarcado no
Senefand 1 pouco antes de que o barco dera a volta, dentro da ponte de
mando. "Achegueime ao cristal, mirei para dentro e vin a Vicente alí, e
griteille 'Vicente, Vicente!', pero el mirou para o min e quedou queto",
apuntou.
Durante os días que os sobreviventes permaneceron á deriva, tres, o galego perdeu "a esperanza" de atopar ao patrón,
que cre que permanecía dentro da ponte de mando ao afundirse o buque.
"Se o atopasen, que alegría, pero non. Era máis probable que atopasen ao
engrasador e ao outro mariñeiro e tampouco os atopamos", lamentou.
EXCESO DE PESO
O relato do xefe de máquinas arrinca sobre as 21,00 horas do 8 de marzo, cando o Senefand 1 zozobrou tras subir a carga. "Vimos que o saco viña cargado, víase ben", lembrou Fernando Argibay, "para o barco que eramos nós había moita cantidade".
O exceso de peso, unido a que a rambla do barco estaba desprazada cara a
estribor provocou a zozobra. "Démonos conta enseguida", ratificou o
xefe de máquinas, que baixou entón ao corredor "a ver que pasaba".
"Vin vir ao cociñeiro e ao primeiro oficial, que me dixeron que había
moita auga no parque de pesca", contou Argibay, que constatou a entrada
de auga e que esta entrando "pola porta de popa". "Chamei ao engrasador e
díxenlle 'vámonos xa'", xa que o barco "estaba zozobrando cada vez
máis".
Naquel momento, o xefe de máquinas tivo que manterse á boia agarrándose
"ao marco da porta" e nunha situación case horizontal, momento no que
viu e chamou por última vez ao patrón Vicente Pazos.
"Tívenme que agarrar á varanda, de alí subín ao casco,
á quilla de balance e á quilla, porque o barco xa se deu a volta",
lembrou Fernando Argibay, que permaneceu neste punto, xunto ao
engrasador e outro mariñeiro, ao redor de media hora.
NADANDO ATA AS BALSAS
Outros sete compañeiros, desde a auga, despregaran e uniran xa as
balsas salvavidas e tentaron achegarse ao barco envorcado para
recollelos. Con todo, "coa corrente que había era imposible".
"O barco empezou a afundirse e díxenlle ao engrasador 'hai que tirarse e
nadar, hai que dar o todo polo todo e chegar ás balsas como sexa'",
apuntou o sobrevivente, que subliñou que o engrasador era o único do
tres que se atopaban sobre a quilla que tiña chaleco salvavidas, dado
que cando empezou o naufraxio atopábase durmindo. "Eles tiráronse, eu
aguantei un pouco máis e tireime, e nese momento o barco afundiuse",
lembrou o xefe de máquinas.
Aínda que o tres quedaron á boia, só Fernando Argibay puido chegar ata a
balsa salvavidas cos seus compañeiros. Desde a balsa, aínda puido falar
co engrasador e o outro mariñeiro, ata que, finalmente, "perdeuse a súa
voz". "Chamamos por el e non contestou, e de aí en diante andamos á
deriva tres días ata que veu un barco e nos rescatou", indicou o xefe de
máquinas. Tanto o patrón como os dous mariñeiros senegaleses permanecen aínda desaparecidos.
AS ÚLTIMAS BENGALAS
Durante o tres días que os sobreviventes pasaron á deriva, ata que
foron rescatados na madrugada do domingo, estiveron "a lanzar bengalas
aos mercantes que pasaban". "Tiñamos víveres, pero bengalas lanzámolas
case todas, as últimas foron as que nos salvaron a vida", dixo.
Fernando Argibay dixo que non ten "nin idea" de por que a radiobaliza non se activou, aínda que "puido quedar enganchada na rede".
Desde a subida da carga ata o afundimento, o sobrevivente calcula que
pasou unha media hora, aínda que o barco afundiuse por completo "en
cinco minutos".
Fernando Argibay confesou sentirse "fisicamente ben", aínda que
"moralmente decaído" e "algo canso". Sobre o seu futuro, aínda o deixa
aberto á espera de recuperarse do susto: "Vou pensarme moito o volver ao
mar". (Galicia Confidencial, 14/02/17)
No hay comentarios:
Publicar un comentario