"No século X, daneses e noruegueses, acudiron a apoiar o duque Ricardo I de Normandía
nas súa loita contra o emperador e os magnates dos francos. Outro tanto
acontecería no século XI, cos noruegueses encabezados por Olaf Haraldsson, o famoso Olaf o Santo, loitando a carón do rei Ethelred
de Inglaterra, fronte aos viquingos daneses que tentaban conquistar as
Illas Británicas.
A presenza destas pobos na península itálica responde a
mesma lóxica, sinalándose en Apulla ou Calabria, no combate contra gregos e árabes en defensa dos intereses da oligarquía autóctona.
Uns casos semellantes atopámolos aínda na Galiza do século XII, sexa cos contactos entre o rei de Noruega Sigurdr, instalado ao longo do inverno de 1112 en Compostela, co conde de Traba e Diego Xelmirez, ou coa presenza dun grupo numeroso de xentes do norte, apoiando a causa do rei de Aragón Afonso O Batallador e da raíña Urraca contra Afonso VII.
Na mesma liña, un documento galego de 1032, recollido por Florez na España Sagrada, sinala o asalto, por parte dun exército galego e viquingo mandado polo conde Rodrigo Romariz, do Castro Labio, unha fortificación situada perto da igrexa lucense de Santa Mariña,
onde se refuxiaban tropas vascas enviadas polo rei navarro, enfrontado
na altura aos galegos.
A acción de guerra debe situarse no marco da
loita entre Sancho III de Navarra e o seu fillo Fernando e o rei Bermudo III,
imposto no trono que ambicionaban os seus contendentes polo partido
galego. Son diversas as investigacións que documentan a presenza de Jarl Galizu-Úlfr, Ulv Galiciefarer ou Galicieulf,
“O galego” ou “O lobo galego”, ao fronte do continxente nórdico nesta
importante batalla, estando certificada a súa presenza no noso país en
1028.
Segundo anota para ese ano a famosa Knytlinga Saga, “…marchou nunha expedición viquinga a Occidente e conquistou Galiza, que arrasou e saqueou conseguindo un gran botín; e por iso era chamado Ulf o Galego.”
A marcha de Ulf do Reino de Galiza asóciase maioritariamente á súa derrota a finais da década do 1040 polos exércitos do bispo compostelán Cresconio, nun contexto que lle sería desfavorábel polo aceso ao trono galego do seu antigo inimigo Fernando I. A esta opinión, téñense sumado autores como Benito Vicetto ou González López, pero tamén en épocas recentes Vicente Almazán, Fernández Romero, Morales Romero ou Sánchez Pardo,
manifestándose máis escéptico Helio Pires, ao negar a existencia de
ningún documento que confirme a data ou a propia batalla.
Sexa como for,
a súa presenza entre nos alongaríase arredor de vinte anos,
dado suficientemente significativo para buscar novas focaxes e liñas de
interpretación das relacións entre os galegos e os nórdicos. Até agora a
maior parte das investigacións e publicacións teñen posto o acento nas
expedicións de saqueo levadas adiante polas xentes do norte, esquecendo o
marco de relacións establecido como confirman as fontes galegas e viquingas contemporáneas así como a propia cartografía.
A redescuberta da tumba de Ulf en Dinamarca
a finais de 2016, fora atopada inicialmente á volta de 1951 con motivo
das obras dunha estrada, espertou de novo a atención sobre o personaxe.
Estariamos diante dun dinamarqués de orixe nobre, probabelmente fillo de
Ulf Torgilsson, un caudillo viquingo de orixe sueca que chegaría a contraer matrimonio con Astrid, filla do rei Svend I de Dinamarca, facendo parte dunha xinea ligada a familia real danesa.
Unha neta de Ulf, Bothild Thorgunnsdatter, casaría co rei danés, Eurico I, morrendo nunha viaxe a Xerusalén, de cuxa relación nacería Canuto Lavard, santo da igrexa católica, cuxo fillo Valdemar, tataraneto de Ulf,
reinaría co sobrenome do “Grande”, vinculando a súa estirpe, a medio
dunha activa política matrimonial, coas familias reais suecas, francesa
ou saxona." (Cilia Torna, Sermos Galiza, 21/01/18)
No hay comentarios:
Publicar un comentario