"Se Ana Pontón tivera fotos en compañía dun narcotraficante non se
falaría doutra cousa na campaña electoral. Esas fotos estarían nas
portadas de todos os xornais impresos e de todos os informativos de
radio e televisión. Se Luís Villares tivera pretendido intercambiar unha
sentenza favorable por favores sexuais non se falaría doutra cousa de
aquí a Pernambuco.
Se Xaquín Fernández Leiceaga estivera construíndo un
chalé en Moaña con vistas ás Cíes, 354 metros construídos e piscina, os
planos dese chalé serían coñecidos polo último habitante de Galicia, de
Ferrol ao Padornelo. O PP non anda con bromas cando se trata de
reter o poder. Utiliza todos os medios ao seu alcance.
A infantería
mediática que os apoia e sustenta non se para en barras. No entanto, a
súa leal oposición non só carece de medios. Carece, tamén, da
disposición de ánimo que leva a crer nas propias posibilidades. Se ven o
vento de cola, aprovéitao, naturalmente, pero nin un paso máis.
Cando o PP obra así faino, primeiro, porque pensa que pode. Conta
sempre coa impunidade que da non só o usufruto pertinaz do poder senón a
extensa gama de complicidades sociais. Sobre o que foron as aventuras e
desventuras do bipartito poderíanse escribir moitas cousas pero a
campaña electoral que determinou a derrota do bipartito estivo
articulada sobre catro elementos básicos:
a) a imposición do galego
b)
un señor subido nun bote
c) uns asentos
d) uns coches.
A mera
enunciación mostra que non se tratou precisamente dunha campaña onde se
discutira de filosofía política. Basicamente, a campaña tratou de
desacreditar ao bipartito en xeral e a Touriño e Quintana en particular
como se a) fosen sátrapas que amaban apousentar o seu cu en luxosas
cadeiras en San Caetano e circular en coches dignos de Obama para
despois, coma bos fariseos, saltar a un iate en compaña de ricos e b)
líderes soviéticos dispostos a mandar ao Gulag e a perseguir por todos
os medios, por terra, mar e aire, a calquera que se atrevese a
cuestionar a oprobiosa imposición lingüística que atenazaba a maiores e
pícaros fundíndoos nunha lama espesa e parroquial.
Polo demais, non nos enganemos, esa campaña foi conducida dun modo
científico, friamente, sen motivos persoais. Do que se trata, nunha
campaña electoral moderna, nun tempo no que as identidades políticas e
vinculadas á orixe social están moi diluídas é de concentrar o
descrédito sobre o adversario, normalmente con acusacións de corrupción,
con dúas finalidades: mobilizar aos propios e disuadir aos adversarios,
provocar a súa abstención nas urnas.
A campaña que destruíu o bipartito
foi organizada por unha axencia de comunicación, por bo nome Swat,
ligada por certo á Gürtel, que organizou o encadre e a historia a ser
contada. Pero sería imposible o seu éxito se o que primeiro
apareceu en determinados medios afíns –o ABC en particular- non se
reproducira despois en bucle por toda a esfera comunicativa para crear
unha atmosfera emocional que fixera posible a vitoria do candidato
Feijóo.
Mobilizar aos propios e disuadir ao electores contrarios é o obxectivo
de toda campaña electoral, pero máis se, como é o caso en Galicia, e
especialmente nesta elección, a vitoria se xoga sobre unha marxe moi
estreita e en boa medida sobre o que poda ser o rendemento electoral de
BNG e Ciudadanos.
Hai que lembrar que nas tres últimas convocatorias
para o Parlamento Galego o PPdeG mantívose en torno ao 45% do electorado
mentres a oposición parlamentaria oscilou entre o 51% na banda alta en
2005 –cando gañou as eleccións- e o 44 % de 2012-cando non só as perdeu
senón que se fixo manifesta a súa crise coa aparición de AGE-.
Obviamente as eleccións en Galicia gáñanse e pérdense nesa
forquita: non abonda con que o PP perda votos, ten que suceder que a
suma dos seus opositores con representación parlamentaria se distancie
del para que sexa posible que forme goberno.
Nas eleccións de 2012, de feito, o PP perdeu o 16% dos votos, pero iso
non só non lle fixo perder as eleccións senón que lle fixo sumar 3
deputados máis. O segredo?, que o PSdeG perdeu o 43% dos seus votos e o
BNG o 46%. A aparición de AGE non compensou esas perdas nin en número de
votos, nin en porcentaxe.
A cousa puido ser peor porque hai que
presumir que de non aparecer esa coalición entre ANOVA e EU o resultado
conxunto da oposición ao PP sería aínda máis probe. O PSOE estaba na
altura desacreditado ata profundidades abismais e o BNG era incapaz,
unha vez máis, de facer fronte á súa crise estrutural e a un devalo que
ven de lonxe.
Sen AGE a oposición aparecería cunha debilidade sistémica
que o éxito de AGE e, moi en especial, a sobre actuación de Beiras, moi
eficaz no curto prazo, contribuíron a ocultar. Agora o escenario
é aínda máis complicado, coa aparición das Mareas e de Ciudadanos, que
fan o resultado aínda máis indecidido e/ou dependente de factores
aleatorios, dada a volatilidade comprobada do voto. (...)
Pero quede que sería de interese da oposición a Feijóo e ao PP tensar a
campaña. Non o están facendo. Vaia vostede a saber por que ou se
rectificarán neste tramo final.
Sen embargo, repito, cando a vitoria ou a derrota se xoga sobre
marxe tan estreitas e aleatorias como as que son o caso nesta campaña
electoral non cabe máis que acudir ao que afirman todos os manuais de
ciencia política escritos nas últimas décadas." (Antón Baamonde, Praza Pública, 15/09/16)
No hay comentarios:
Publicar un comentario